Het thema van groepsportretten hield Dumas vaker bezig. In 1987 gebruikte zij een klassenfoto uit haar jeugd voor een schilderij waarin het gedrag van schoolmeisjes respectievelijk jongens in hun schooluniformpjes op een unheimische manier wordt geportretteerd. Dumas houdt niet van groepen, zoveel is duidelijk. Dat ook in een solistisch beroep als dat van beeldend kunstenaar je af en toe niet aan een groepsgebeuren kunt ontkomen, lijkt het thema van Groupshow te zijn. Het commentaar van Dumas is ironisch: de figuren hebben zich van de kijker afgewend en tonen hun blote billen.

Toen Dumas in 1984 na een periode waarin zij zich vooral van tekenmateriaal en collages bediende, weer ging schilderen werd lijfelijkheid haar beeldspraak. Nadat zij een reeks koppen had afgebeeld, gebaseerd op polaroids van gezichten, ging zij ertoe over om het menselijk lichaam te schilderen. The Particularity of Nakedness, het portret van een languit liggende man die ons aankijkt, was het eerste schilderij waarin zij het lichaam verbond aan het conflict tussen het private en het publieke (1987, collectie Van Abbemuseum). Lijfelijkheid is sindsdien de manier waarop Dumas via haar schilderijen haar intenties overbrengt. In 1992 schilderde zij een meisje dat het witte doek om haar middel open spreidt - Give the People What They Want heet het. Een jaar later provoceert ze met Groupshow door te tonen wat we niet willen zien. Een groepstentoonstelling van achterwerken.