Het zijn vreemde, schijnbaar nogal triviale zaken waar het oog van Han Schuil op valt en zich aan hecht. Het kan de roestplek zijn op een opslagloods, de stompe vorm van een watertoren, een wegmarkering, het gestroomlijnde pak van een schaatser, of de grote ogen van een stripfiguurtje. Met dergelijke beelden gaat hij aan de slag: hij isoleert een motief, vereenvoudigt en vervormt het en construeert zo de compositie van een schilderij. Het beeld moet helder en direct zijn, vindt Schuil; het moet ‘knallen’. ‘Ik streef naar een beeld met de impact van een verkeersbord en de intensiteit van een Vlaamse Primitief’, zei hij er ooit over. Om dat te bereiken stapte hij een kleine dertig jaar geleden van linnen over op aluminium als drager om ‘de kwaststreek’ als expressiemiddel uit te schakelen; het gaat hem om de vormen en de kleuren, die op het aluminium veel intenser werken.

In 2008 creëerde Schuil met Blast een nieuwe dynamische compositie. Het motief, de schematische tekening van een ontploffing, is bekend uit de striptekenkunst. In de schilderkunst is zo’n centraal motief van een ongelijkpuntige ster waarvan de stralen naar de randen van het beeldvlak uitlopen, zeer ongebruikelijk; alsof het perspectivisch verdwijnpunt voor de ogen van de kijker explodeert – of het beeld je een grove verwensing, blast!, in het gezicht spuwt. Het beeld ‘knalt’ inderdaad en als kijker onderga je, voel je het effect. Dit is wat schilderkunst vermag: zij onttrekt zich aan woorden en schrijftaal, ze is een eigenaardige beeldspraak, onhoorbaar en onleesbaar, maar wel een die je kunt zien en ervaren.

‘Abstractie bestáát niet’, zei Schuil tegen een interviewer (2009). ‘Ik zoek naar een beeld dat mij paf doet staan. Dat jou paf doet staan. Dan zeur je niet over het abstraheren van motieven uit de werkelijkheid. Dan praat je over onontkoombare helderheid. Het onderscheid tussen abstract en figuratief is niet relevant.